امروز جمعه ۲۸ اردیبهشت ۱۴۰۳
دسته بندی سایت
محبوب ترین ها
پرفروش ترین ها
برچسب های مهم
آمار بازدید سایت
پیوند ها
سنتز شیمیایی و شناسایی نانو کامپوزیت های پلی(3-متیل-تیوفن)/ SiO2 به روش امولسیون وارونهWORDفهرست مطالب
فهرست جدولها
فهرست شكلها
چکیده سنتز شیمیایی و شناسایی نانوکامپوزیتهای پلی(3-متیلتیوفن)/ SiO2 به روش امولسیون وارونه در این پژوهش، نانوکامپزیتهای پلی(3-متیلتیوفن)/SiO2با روش اکسایش شیمیایی به کمک اکسیدکنندهی آهن(ш)کلراید و با تکنیک امولسیون وارونه تهیه شدند. در ابتدا، نانوذرههای SiO2در حمام اولتراسونیک و با حضور سورفکتانت (پایدارکننده) در حلال واکنش (تولوئن) به صورت پایدار و یکنواخت توزیع شدند. در ادامه، اکسیدکننده و مونومر نیز به ترتیب به ظرف واکنش اضافه شدند و واکنش پلیمریشدن تحت شرایط مناسب انجام شد. با تغییر در نوع سورفکتانت نانوکامپوزیتهایی با خواص متفاوت سنتز شدند. ساختار محصول با طیفسنجیِ FT-IR کاملاًً تایید شد. بعلاوه، به منظور بررسی بلورینگی، مورفولوژی و مقاومتگرماییِ نانوکامپوزیت از آنالیزهای XRD، SEM/TEM، و TGAاستفاده شد. واژههای کلیدی: نانوکامپوزیت پلی(3-متیلتیوفن)/SiO2؛ روش امولسیون وارونه؛ مقاومت گرمایی؛ میکروسکوپ الکترونی انتقالی (TEM)؛ پراش اشعهی X. فصل اول کلیات پژوهش بسياري از پليمرهايي كه در گذشته مورد استفاده قرارميگرفتند پلاستيكها بودند. ويژگيهاي اين پليمرها با فلزات تفاوتهاي بسياري دارد و این پلیمرها رساناي جريان الكتريكي نميباشند. بنابراین تا مدتها تصور بر این بود که پلیمرها نارسانا هستند تا اينكه آلنجيهيگر[1]، آلنجيمكديارميد[2] و هيدكيشيراكاوا[3]اين نگرش را با كشف پليمرهاي رسانا تغيير دادند. پلياستيلن[4] يك پودر سياه رنگ است كه در سال 1974 به صورت يك فيلم نقرهاي توسط شيراكاوا و همكارانش از استيلن با استفاده از يك كاتاليزگر زيگلر- ناتا[5] تهيه شد اما اين پليمر برخلاف ظاهر فلز مانندش رساناي جريان الكتريسيته نبود. در سال 1977 شيراكاوا، مكديارميد و هيگر متوجه شدند كه بوسيلهي اكسيدكردن پلياستيلن با بخار كلر[6]، برم[7] ياید[8]فيلمهاي پلياستيلن تا 109 برابر رساناتر ميشوند (شیراکاوا وهمکاران، 1977). اين واكنش با هالوژنها به دليل شباهت با فرآيند دوپهشدن نيمهرساناها دوپينگ ناميده شد. قدرت رسانايي فرم دوپهشدهي پلياستيلنS.m-1105بود كه بالاتر از پليمرهاي شناخته شدهي قبلي قرارداشت. سرانجام در سال 2000 جايزهی نوبل شيمي به آنها به خاطر كشف پليمرهاي رسانا اهدا شد. اين اكتشاف باعث شد دانشمندان توانايي تركيب ويژگيهاي نوري و الكترونيكي نيمهرساناها و فلزات را با ویژگیهای مكانيكي و فرآيندپذيري آسان پليمرها پيدا كنند. بنابراين توجه بسياري از پژوهشگران به اين زمينه جلب و اين امر باعث رشد سريع و چشمگير آن شد. مزاياي استفاده از پليمرهاي رسانا دروزن كم، ارزان بودن و از همه مهمتر فرآيندپذيريِ آسان آنهاست. رسانايي الكتريكي اين مواد حدواسط بين نيمهرساناها و فلزات ميباشد. شکل (1-1) این محدوده را نشان میدهد. شکل (1-1) محدودهی رسانایی پلیمرهای مزدوج. در واقع پليمرهاي رسانا، پليمرهايي هستند كه بدون افزايش مواد رساناي معدني قابليت رسانايي جريان الكتريسيته را دارند (سیتارام و همکاران[9]، 1977).همانگونه که در شکل (1-2) نشانداده شده از جمله مهمترين اين پليمرها پلياستيلن(PA) ، پليپارافنيلن[10] (PP)، پليآنيلين[11](PANI)، پليپايرول[12] (PPy)، پليتيوفن[13] (PTh) و مشتقات آنها ميباشند (کمپبل و همکاران[14]، 1977) [1]. |
برچسب های مهم